در حضور خار ها هم ميتوان يك ياس بود

در حياهوي مترسك ها پر از احساس بود

ميشود حتي براي ديدن پروانه ها

شيشه هاي مات يك متروكه را الماس بود

دست در دست پرنده بال در بال نسيم

ساقه هاي هرزه اين بيشه را داس بود

كاش ميشد حرفي از كاش ميشد هم نبود

هرچه بود احساس بودو عشق بودو ياس بود

;گاهی دلت بهانه هایی می گیرد که خودت انگشت به دهان می مانی...
گاهی دلتنگی هایی داری که فقط باید فریادشان بزنی اما سکوت می کنی ...
گاهی پشیمانی از کرده و ناکرده ات...

گاهی دلت نمی خواهد دیروز را به یاد بیاوری انگیزه ای برای فردا نداری و حال هم که...
گاهی فقط دلت میخواهد زانو هایت را تنگ در آغوش بگیری و گوشه ای گوشه ترین گوشه ای...! که می شناسی بنشینی و"فقط" نگاه کنی...
گاهی چقدر دلت برای یک خیال راحت تنگ می شود...

گاهی دلگیری...شاید از خودت...شاید

گفتند: کلاغ ؟ شادمان گفتم : پــــــــر!

گفتند : کبوتر آسمان ؟ گفتم : پــــــــر!

گفتند : خودت ؟...به اوج اندیشیدم

در حسرت رنگ آسمان گفتم : پــــــــر!

گفتند : مگر پرنده ای؟ خندیدم

گفتند : تو باختی! و من رنجیدم

در بازی کودکان فریبم دادند

احساس بزرگ پر زدن را چیدند!

آنروز به خاک آشنایم کردند،

از نغمه پرواز جدایم کردند،

آن باور آسمانی از یادم رفت!

در پهنه ی این زمین رهایم کردند

حالا همه عزم پر گرفتن دارند!

دستان مرا دوباره می آزارند!

همراه نگاه مات و بی باور من

از روی زمین به آسمان می بارند

گفتند : پرنده ای! گریه ام را دیدند

دیوانه ی خاک بودم و فهمیدند

گفتم : که نمی پرم، نگاهم کردند

بر بازی اشتباه من خندیدند!

رویای با تو بودن را نمی توان نوشت نمی توان گفت و حتی نمیتوان سرود
با تو بودن قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی
و داشتن تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند
و...و من همچون غربت زدای در اغوش بی کران دریای بی کسی
به انتظار ساحل نگاهت می نشینم و می مانم تا ابد
وتا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشوید...

چرا خدای عاشقان به دل نظر نمیکند

هجر به سر نمیبرد هیچ به در نمیکند

در این فضای بی ثمر داغ زدل نمیبرد

روی نگارم زنظر هیچ گذر نمیکند

از دل و از دیده ی او گر نشود یاد مرا

باز بدین رو برود عشق حذر نمیکند

پر شده از یاد مرا هر نفس آواز مرا

کاش به رویم برسد حیف ثمر نمیکند

گر رخ او دیده شود درد زدل چیده شود

عیش چنین نمیشود هیچ بدین نمیکند

بی رخ او زرد شوم بی نفسش سرد شوم

گر به وصالش نرسم هیچ ظفر نمیکند

از نفسش تازه شوم عاشق و آواره شوم

با رخ او هست شوم گر چه نظر نمیکند

گر نشود یار مرا مونس و دلدار مرا

هست نخواهم که دگر هست ثمر نمیکند

درد به کس رو نکنم هیچ به کس خو نکنم

جز که نگارم برسد حیف چنین نمیکند

گر نکند روی مرا عاشق خوش گوی مرا

چون همه از خود برسد اوی چنین نمیکند

خار منم زار منم علشق بیمار منم

چون همه سرکش بده ام ورنه چنین نمیکند

روی کند سوی کند این همه نیک اوی کند

گرچه بدم باز مرا هیچ به در نمیکند
 

هر بشود هر نشود هر چه زحکمت برسد

درد به خالق ببرم او که حذر نمیکند

                                                            آذر 88

                              دوستان این شعر خودمه نظر بدید خوشحال میشم     

منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن                   منم که دیده نیالوده ام به بد دیدن

وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم                    که در طریقت ما کافریست رنجیدن

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات؟                    بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست؟                        به دست مردم چشم از رخ تو گل چیدن

به می پرستی ازآن نقش خود زدم بر آب                   که تا خراب کنم نقش خود پرستیدن

به رحمت سر زلف تو واثقم ور نه                              کشش چو نبود از آن سو چه سود کوشیدن

عنان به میکده خواهیم تافت زین مجلس                   که وعظ بی عملان واجب است نشنیدن

ز خط یار بیاموز مهر یا رخ خوب                                 که گرد عارض خوبان خوش است گردیدن

مبوس جز لب ساقی و جام می حافظ                       که دست زهد فروشان خطاست بوسیدن

کی رفته ای ز دل که تمنا کنم تو را؟                    کی بوده ای نهفته که پیدا کنم تو را؟

غیبت نکرده ای که شوم طالب حضور                  پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را

با صد هزار جلوه برون آمدی که من                      با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

چشمم به صد مجاهده آیینه ساز شد                 تا من به یک مشاهده شیدا کنم تو را

بالای خود در آیینه ی چشم من ببین                  تا با خبر ز عالم بالا کنم تو

به خدا دست خودم نيست اگر ميرنجم
يا اگر شادي زيباي تو را به غم غربت چشمان خودم ميبندم
من صبورم اما...
چقدر با همه ي عاشقيم محزونم!
و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ
مثل يك شبنم افتاده به خاك مغمومم.
من صبورم اما...
بي دليل از قفسه كهنه شب ميترسم
بي دليل از همه ي تيرگي تلخ غروب
وچراغي كه تو را. از شب متروك دلم دور كند...مي ترسم.
من صبورم اما...