این روزها...

آنقدر به "تنهایی" عادت کرده ام که حتی اگر "تو" که سالها منتظرت بودم هم پشت در باشی،

در را باز نخواهم کرد...!

من به یک بـــــــلنـد گــــریـــه کــــردن نـیاز دارم...!
از هـــمان هایی که تـــــــمام تـهی مـغزم را بـیرون مــــی ریزد!

از هـــــمان هایی که اگــــر کــــــسـی بــــشـنود

خـــــــــیـال مـیکند من بـ ـــدبــ ــخــ ــت تـ ــریــ ــن آدم روی زمینم...

چه تنگنای سختی است!

"یک انسان یا باید بماند یا برود."

واین هر دو...

اکنون برایم از معنی تهی شده است.

ودریغ که راه سومی هم نیست!

"دکترشریعتی"

 کــــــــــــــــآش

میــــــــ..شد
آدمــــــــــــــ……..
گــــــآهی
به اندازه ی نـیــآز، بمیـــــرد!!! 

بعد بلند شــــــود
آهستــــه آهستــــــــه 
خــــــــآک هایش رآ بتکــــــــآند 
گردھآیش بمآند 
اگــــــــر دلش خوآست، 
برگردد به زنــــــــــدگی. 
دلش نخوآست، 
بخوآبــــــــــــــــد تا 
ابـــــــــــــــــــــــ د………….

 از من به شما نصیحت:

کسی که همیشه سعی می کنه بقیه رو شاد کنه

بیشتر از همه تنهاست.....

اون رو تنها نزارید،

چون هیچوقت به شما نمی گه که بهتون نیاز داره....

روی مـرز باریکـ ـی قدم می زنم ...

جایی که دلــ م

نه بودنت را می خواهد

و نه نبودنت را ...

 آری تو راست می گویی !

آسمان مال من است ، پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است ! 

اما سهراب تو قضاوت کن بر دل سنگ زمین جای من است؟

من نمی دانم که چرا این مردم دانه های دلشان پیدا نیست !

صبر کن سهراب !!

قایقت جا دارد ؟!

من هم از همهمه ی داغ زمین بیزارم ... !!