تو مرا...آنقدر آزردی ...

که خودم کوچ کنم از شهرت ...بکنم دل ز دل چون سنگت ...

تو خیالت راحت. ..می روم از قلبت ...

می شوم دورترین خاطره در شب هایت

تو به من می خندی ...و به خود می گویی:

باز می آید و می سوزد از این عشق

ولی ...

بر نمی گردم نه!

می روم آنجایی

که دلی بهر دلی تب دارد ..

عشق زیباست و حرمت دارد ..

تو بمان ...

دلت ارزانی هر کس که دلش مثل دلت

سرد و بی روح شده است ...سخت بیمار شده است ..

تو بمان در شهرت!