روز اول با خود گفتم       دیگرش هرگز نخواهم دید       روز دوم باز میگفتم

لیک با اندوه و تردید           روز سوم هم گذشت اما          بر سر پیمان خود بودم

ظلمت زندان مرا میکشت      باز زندان بان خود بودم            آن من دیوانه ی عاصی

در درونم های و هوی میکرد     مشت بر دیوارها میکوفت      روزنی را جستجو میکرد

میشنیدم نیمه شب در خواب      های های گریه هایش را         در صدایم گوش میکرد

شرمگین میخواندمس بر خویش      از چه بیهوده گریانی            در میان گریه مینالد

دوستش دارم نمیدانی                     روزها رفتند و من دیگر         خود نمیدانم کدامینم

 آن من سر سخت مغرورم                  یا من مغلوب دیرینم          بگذرم گر از سر پیمان

 میکشد این غم دگر بارم                       مینشینم شاید او آید          عاقبت روزی به دیدارم   

مرا صد بار از خود برانی

                                     دوستت دارم

به زندان خیانت هم کشانی

                                    دوستت دارم

چه سود از مهر ورزیدن

                                   چه حاصل از وفا کردن

مرا لایق بانی یا ندانی

                                  دوستت دارم

دخترک خندید و
پسرک ماتش برد !
که به چه دلهره از باغچه ی همسایه، سیب را دزدیده
باغبان از پی او تند دوید
به خیالش می خواست،
حرمت باغچه و دختر کم سالش را
از پسر پس گیرد !
غضب آلود به او غیظی کرد !
این وسط من بودم،
سیب دندان زده ای که روی خاک افتادم
من که پیغمبر عشقی معصوم،
بین دستان پر از دلهره ی یک عاشق
و لب و دندان ِ
تشنه ی کشف و پر از پرسش دختر بودم
و به خاک افتادم
چون رسولی ناکام !
هر دو را بغض ربود…
دخترک رفت ولی زیر لب این را می گفت:
” او یقیناً پی معشوق خودش می آید ! ”
پسرک ماند ولی روی لبش زمزمه بود:
” مطمئناً که پشیمان شده بر می گردد ! ”
سالهاست که پوسیده ام آرام آرام !
عشق قربانی مظلوم غرور است هنوز !
جسم من تجزیه شد ساده ولی ذرّاتم،
همه اندیشه کنان غرق در این پندارند:
این جدایی به خدا رابطه با سیب نداشت

من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده خود پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک
لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد
گریه تلخ تو را
و من رفتم و هنوز
سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت